5 Ёав падишанынъ эвине кельди ве: – Сен бугунь эписи аскерлеринъни утандырдынъ. Олар исе джанынъны, огъулларынъ ве къызларынъ, апайларынъ ве джариелеринънинъ джанларыны къуртарды!
Давут исе агълай-агълай Зейтюн дагъына чыкъты. Онынъ башы къапалы эди, озю ялынаякъ кете эди. Онен берабер олгъан адамлар да башларыны къапатып агълай-агълай кете эдилер.
Авишаломны алып, дагъдаки терен чукъургъа аттылар, устюни бир оба ташнен къапаттылар. Бутюн исраиллилер исе эр кес озь чадырына къачты.
Амасагъа да айтынъыз: «Сен меним къандаш тувгъаным дегильсинъми? Эгер сени Ёавнынъ ерине омюрбилля орду башы этип къоймасам, Алла бойнумны урсун!»
Падиша бетини япып, юксек сеснен: – Огълум Авишалом! Авишалом огълум, ах, огълум! – деп къычыра эди.
Сен сенден нефретленгенлерни севесинъ ве сени севгенлерден нефретленесинъ. Команданлар ве аскерлер санъа ич бир шей олмагъаныны бугунь косьтердинъ. Мен бугунь бойле шейни анъладым: эгер Авишалом сагъ къалып, биз эпимиз ольген олсакъ, санъа даа гузель олур эди.
– Мен падишалыкъкъа ягънен сюртюльгениме бакъмадан, шимди даа зайыфым. Бу адамлар исе – Церуя огъуллары – менден кучьлюлер. РАББИ ярамай адамгъа онынъ яманлыгъына коре берсин, – деди.
Шунынъ ичюн Сен оларны душманларынынъ къолларына бердинъ, ве душманлары оларны пек сыкъыштырдылар. Олар беляда олгъанда, Сени чагъырып башладылар. Сен оларны коклерден эшиттинъ ве буюк мераметинъ ичюн, оларгъа къуртарыджылар бердинъ. Къуртарыджылар оларны душманларынынъ къолларындан къуртардылар.
Я РАББИ, еринъден тур, къуртар мени, эй, Аллам! Сен эписи душманларымны ченгесине урып, ярамазларнынъ тишлерини сындырырсынъ!