22 Давут исе: – Церуя огъуллары, арамызда не олды? Бугунь не ичюн меним душманларым олдынъыз? Бугунь Исраильде кимсе ольдюрильмейджек, чюнки мен кене Исраильнинъ падишасы олдым! –
Падиша исе: – Церуя огъуллары, меним де, сизинъ де ишимиз олмасын. О сёгюне берсин. Онъа мени лянетлемеге РАББИ буюрды. Онъа: «Буны не ичюн япасынъ?» – демеге кимнинъ акъкъы бар? – деди.
Давут падиша Бахуримге келип еткенде, андан Шаулнынъ союндан олгъан бир адам чыкъты, онынъ ады Шимий, Геранынъ огълу. О сёгюне-сёгюне чыкъты.
Церуя огълу Авишай падишагъа: – Бу еберген копек эфендим падишаны не ичюн сёге? Барып, онынъ башыны кесип алайым, – деди.
– Мен падишалыкъкъа ягънен сюртюльгениме бакъмадан, шимди даа зайыфым. Бу адамлар исе – Церуя огъуллары – менден кучьлюлер. РАББИ ярамай адамгъа онынъ яманлыгъына коре берсин, – деди.
Падишанынъ укюмети севги ве яхшылыкънен къавий оладжакъ; тахтнынъ устюнде, Давутнынъ чадырында ишанчлы Суд Этиджи отураджакъ, адалетни къыдыраджакъ, усталыкънен суд этеджек.
– Эй, Алланынъ Огълу, бизде не ишинъ бар? Бу ерге бизни, вакъты кельмезден эвель, чекиштирмеге кельдинъми? – деп къычырды олар.
Лякин Шаул: – Бугунь кимсени ольдюрмеге олмаз, чюнки бугунь РАББИ Исраильни къуртарды, – деди.
Башы уджундаки мызракъны ве сув гугюмини алайыкъ да, озь еримизге къайтайыкъ, – деди.
Авишай Давуткъа: – Алла шимди душманынъны къолунъа теслим этти. Бер, мен оны бир урып, мызракънен ерге мыхлайым, экинджи кере урмакънынъ кереги олмаз, – деди.
Лякин Давут Авишайгъа: – Оны ольдюрме. Ким, РАББИнинъ Месихине къол котерип, къабаатсыз къалыр? – деди.