20 Мен билем ки, мен, къулунъ, гуна яптым. Шимди исе, падиша-эфендим, сени къаршыламагъа бутюн Юсуф эвлятларындан мен биринджи кельдим, – деди.
Лякин Исраиль озь онъ къолуны узатып, Эфраим кичик олгъанына бакъмадан, онынъ башына къойды, сол къолуны исе Менашшенинъ башына къойды. Менашше биринджи догъгъанына бакъмадан, къолларыны аселет ойле къойды.
Исраиль оларны о куню ойле сёзлернен багъышлады: – Исраиллилер: «Алла санъа Эфраимнен Менашшенинъ къысметини берсин», – деп, сенинъ адынънен багъышлайджакълар. Бойле этип, Исраиль Эфраимни Менашшеден буюк этти.
Давут падиша Бахуримге келип еткенде, андан Шаулнынъ союндан олгъан бир адам чыкъты, онынъ ады Шимий, Геранынъ огълу. О сёгюне-сёгюне чыкъты.
Церуянынъ огълу Авишай онъа: – РАББИнинъ Месихини лянетлегени ичюн Шимий ольмек керек, – деди.
Эписи Исраиль къабилелеринде адамлар давалашып: – Падиша бизни душманларымыздан къорчалады, бизни фелестинлилерден къуртарды, энди исе бу ерден Авишаломдан къачып кетти.
Исраиллилер, Еровоамнынъ къайтып кельгени акъкъында эшитип, оны топлашувгъа чагъырттылар ве бутюн Исраильге падиша этип къойдылар. Давут сюлялесине исе тек Ехуда къабилеси къалды.
Еровоам Эфраим дагълы топрагъында Шекем шеэрини къавийлештирди ве анда ерлешти. Шу ерден барып, Пенуэл шеэрини янъыдан къурды.
Сен Ливан дагъларында яшайсынъ, юванъны кедр тереклеринде къурасынъ! Догъгъан къадыннынъ дерди киби азап башынъа тюшкенинде, не де аджыныкълы алгъа къаладжакъсынъ!
Сонъра Мен кетип, ериме къайтаджагъым. Олар озь къабаатларыны танып, Мени къыдырмагъандже, Мен еримде къаладжагъым.
Мен Эфраимни билем, Исраиль де Менден сакъланмаз. Эй, Эфраим, сен ороспулыкъ япасынъ, эй, Исраиль, сен арамландынъ.