1 Ёавгъа: – Падиша Авишалом ичюн пек агълай, матем тута, – дедилер.
Якъупнынъ эписи огъуллары ве эписи къызлары онынъ гонълюни алмакъ ичюн топландылар, амма Якъуп теселли тапмагъа истемеди: – Эфкярланып, огълум артындан о бир дюньягъа кетерим, – деди. Юсуфнынъ артындан бабасы бойле яныкълап агълай эди.
Адам Ёавгъа джевап берип: – Элиме бир бинъ кумюш акъча туттурсалар биле, падиша огълуна къолумны котермем. Падиша, эр кес эшитсин деп, санъа, Авишайгъа ве Иттайгъа: «Яш йигит Авишаломгъа зарар кетирменъиз», – деген эмир берди.
Ёав онъа: – Сеннен отурмагъа вакътым ёкъ, – деп, элине учь дане мызракъ алып, барды ве эмен терегинде асылгъан ве даа сагъ олгъан Авишаломнынъ юрегине саплады.
Лякин Ёав онъа: – Сен бугунь хайырлы хаберджи оламазсынъ, чюнки падишанынъ огълу ольди. Башкъа вакъыт айтарсынъ, бугунь дегиль, – деди.
Падиша буны эшиткенде, юрегини къан басты. Араба къапунынъ устюндеки одагъа кирип агълады. Анда кеткенде: – Огълум Авишалом! Огълум, огълум Авишалом! Сенинъ еринъе мен ольгейдим! Авишалом огълум, ах, огълум! – деди.
Падиша Ёав, Авишай ве Иттайгъа бойле эмир берди: – Меним хатирим ичюн яш йигит Авишаломгъа зарар кетирменъиз. Падишанынъ Авишалом акъкъында орду башлыкъларына берген эмирини эписи адамлар эшитти.
Шу куннинъ гъалебеси бутюн халкъ ичюн матем кунюне айланды, чюнки халкъ падиша, огълу акъкъында пек къайгъыргъаныны эшитти.
Акъылсыз огълан – бабасынынъ дерди, оны догъгъан ананынъ да кедери.
Давутнынъ союна ве Ерусалимде яшагъанларгъа исе мерамет ве ярдым рухуны ёллайджагъым. Олар Онъа, озьлери тешип ольдюрген инсангъа бакъаджакълар ве Онынъ ичюн, бирден-бир ольген огълу артындан агълагъанлар киби, агълайджакъ, ольген биринджи догъгъан балагъа киби янаджакъ.