24 Давут о заман эки араба къапунынъ янында отура эди. Къаравул диварнынъ янындаки къапунынъ тёпесине чыкъып бакъты ве бир адамнынъ чапып келеяткъаныны корьди.
Авишалом исе къачып кетти. Къаравуллагъан адам бакъып, дагъ янындаки Хонораим ёлундан чокъ адам келеяткъаныны корьди.
Ахимаац: – Не олса олсун, мен чапайым, – деди. Ёав: – Чап, – деди, ве Ахимаац, догъру ёлдан чапып, хушлу адамдан эвель кельди.
Къаравул къычырып падишагъа хабер этти. Падиша: – Бир озю кельсе, демек, хабер кетире, – деди. Хаберджи кет-кете якъынлаша эди.
Падиша оларгъа: – Сизге не яхшы олып корюнсе, шуны япарым, – деди ве араба къапу огюнде турды, халкъ исе юзер-юзер, бинъер-бинъер чыкъты.
Падиша барып, шеэр араба къапусы огюнде отурды. Халкъкъа падишанынъ араба къапусы янында отургъаныны хабер эттилер. Бутюн халкъ падишанынъ огюне кельди. Исраиллилер исе озь чадырларына къачкъанлар.
О кельгенде, Элий ёл кенарында отургъычта отура, чюнки онынъ юреги Алланынъ Сандыгъы ичюн сыкъыла эди. О адам келип, шеэрде хаберни беян эткен сонъ, бутюн шеэр фигъан къопарды.