20 Лякин Ёав онъа: – Сен бугунь хайырлы хаберджи оламазсынъ, чюнки падишанынъ огълу ольди. Башкъа вакъыт айтарсынъ, бугунь дегиль, – деди.
Цадокъ огълу Ахимаац Ёавгъа: – Мен чапайым, падишагъа: «РАББИ сени душманларынъдан къуртарды», – деген хаберни еткизейим, – деди.
Сонъ Ёав хушлу адамгъа: – Бар, корьгенинъни падишагъа хабер эт, – деди. Хушлу Ёавгъа бель букти ве чапып кетти.
Къаравул: – Мен беллесем, биринджисининъ юрюши Цадокъ огълу Ахимаацнынъ юрюшине ошай, – деди. Падиша: – Бу яхшы адам, яхшы хабер кетире, – деди.
Падиша: – Йигит Авишалом сагъмы? – деп сорады. Ахимаац: – Ёав падишанынъ къулуны ве мени, сенинъ къулунъны, ёллагъанда, мен буюк къалабалыкъ корьдим. Амма не олгъаныны бильмейим, – деди.
Падиша буны эшиткенде, юрегини къан басты. Араба къапунынъ устюндеки одагъа кирип агълады. Анда кеткенде: – Огълум Авишалом! Огълум, огълум Авишалом! Сенинъ еринъе мен ольгейдим! Авишалом огълум, ах, огълум! – деди.
Падиша Ёав, Авишай ве Иттайгъа бойле эмир берди: – Меним хатирим ичюн яш йигит Авишаломгъа зарар кетирменъиз. Падишанынъ Авишалом акъкъында орду башлыкъларына берген эмирини эписи адамлар эшитти.
Ёавгъа: – Падиша Авишалом ичюн пек агълай, матем тута, – дедилер.