Шимди я бир къобада, я да башкъа бир ерде гизлене. Эгер биринджи уджюмде аскерлеринънинъ базылары ольдюрильсе, башкъалары шашмалап: «Давут Авишаломгъа къошулгъанларнынъ эписини къыра», – деп къычырышаджакълар.
Къавцеэл шеэринден Ехояданынъ огълу Беная джесюр эр ве ишлеринен белли олгъан адам эди. О, моавлы Ариэлнинъ эки огълуны ольдюрди. Даа о, къарлы бир вакъытта чукъургъа тюшип, бир арслан ольдюрди.
Биз энди къайда кетейик? Агъа-къардашларымыз: “О халкъ бизден чокъ, бойлары да юксекче. Шеэрлери балабан, пекитильген диварлары кокке тие. Биз анда анакълыларны биле корьдик”, – айтып, бизни рухтан тюшюрдилер».
О вакъыт хызметчилеринден бири: – Мына мен вифлеемли Йишайнынъ огълуны корьдим. О яхшы чала. Озю де джесюр ве къараман киши, сёзлери де акъыллы, корюниши де гузель, РАББИ де онен берабер, – деди.
Шаул Давуткъа: – Мына буюк къызым Мерав. Мен оны санъа апай этип берейим. Джесаретли ол да, РАББИнинъ дженклерини алып бар, – деди. Озю-озюне исе: «Давут меним къолумдан дегиль де, фелестинлилернинъ къолундан ольсюн», – деди.