25 Падиша Цадокъкъа: – Алланынъ Сандыгъыны шеэрге къайтар. Эгер мен РАББИнинъ козюнде мерамет къазансам, О мени кери къайтарыр, оны ве мескенини корьмеге имкян берер.
РАББИнинъ Сандыгъыны кетирдилер ве оны озь ерине, Давут азырлагъан чадырнынъ ортасына къойдылар. Сонъ Давут РАББИнинъ огюнде къурбанлар чалып бутюнлей якъты, аманлыкъ къурбанларыны да чалды.
О заман падиша Натан пейгъамберге: – Мына мен кедр агъачындан ясалгъан эвде яшайым, Алланынъ Сандыгъы исе – чадыр тюбюнде, – деди.
Козьлеримни Санъа котердим, эй, Коклерде Отургъан!
Сен юрегиме: «Меним юзюмни къыдыр», – дединъ. Сенинъ юзюнъни къыдыраджагъым, я РАББИ!
Акъикъатен, Алладан къоркъкъанларгъа къуртулыш пек якъындыр, бизим топрагъымызда шурети битмесин!
Озь мераметинънен Озюнъ къуртаргъан бу халкъкъа ёлны косьтересинъ. Озь къудретинънен бу халкъны Сенинъ отургъан еринъе алып кетесинъ.
Муса РАББИге бойле деди: – Сен манъа: «Бу халкъкъа ёлбашчылыкъ эт», – деп айтасынъ, амма меннен кимни йибереджегинъни манъа ачмайсынъ. Сен манъа даа: «Сени пек яхшы билем, сенден мемнюним», – айткъан эдинъ.
Эгер менден мемнюн олсанъ, ялварам, мен Сени яхшы бильмек ичюн, ёлларынъны ач. Сонъ даима менден мемнюн олурсынъ. Амма бу адамлар Сенинъ халкъынъ олгъанларыны унутма.
Хизкия исе: – Мен РАББИнинъ Эвине бараджагъымнынъ алямети недир? – деп сорады.
Онынъ ичюн бутюн бу пейгъамберлик сёзлерини оларгъа бильдирип, бойле айт: РАББИ юксекликтен гудюрдейджек, мукъаддес еринден сес береджек, Озюнинъ къой аранына дешетли гурьлейджек, юзюм эзгенлер киби, ер юзюнде яшагъанларнынъ устюне къычыраджакъ.
«РАББИнинъ Сарайы, РАББИнинъ Сарайы, РАББИнинъ Сарайы бу ердедир!» – деген алдатыджы сёзлерге ишанманъыз.