9 Лякин текъоалы къадын падишагъа: – Падиша-эфендим, бу къабаат меним устюмде ве бабамнынъ эви устюнде олсун. Падиша ве онынъ тахты исе къабаатсыз олсун, – деди.
Лякин анасы онъа: – Огълум, сенинъ къаргъышынъ манъа олсун, тек айткъанымны динъле. Бар да, сорагъанымны кетир, – деди.
Онынъ ичюн джевабыны мен берерим. Оны менден талап этерсинъ. Эгер мен оны санъа кетирмесем ве алдынъа къоймасам, сенинъ огюнъде омюр-билля гуналы олурым.
Падиша: – Ким санъа къаршы чыкъса, оны манъа кетир, ве о, санъа башкъа тиймез, – деди.
Падиша къадынгъа: – Эвинъе раат-раат къайт, мен сенинъ акъкъынъда эмир берерим, – деди.
Оларнынъ къанлары Ёавнынъ ве эвлятларынынъ башына омюрбилля олсун! Давут ве эвлятларына, онынъ эвине ве падишалыгъына исе РАББИ омюрбилля селямет берсин! – деди.
Яшагъан топрагъынъызны арамламанъыз. Тёкюльген къан топракъны арамлай. Топракъ ичюн тек ольдюрген адамнынъ къаны одеме этмек мумкюн.
Бутюн халкъ бунъа джевап берип: – Онынъ къаны бизим ве балаларымызнынъ башында олсун! – деди.
Аякълары тюбюне йыкъылып: – Къабаат менде, эфендим. Меним сёзлериме къулакъ ас, къулунънынъ лафыны динъле, – деди.