24 Падиша: – О, эвине къайтып кельсин, амма меним огюме кельмесин, – деди. Авишалом эвине къайтып кельди, лякин падишаны корьмеди.
Ехуда онъа: – О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», – деп кесен-кес айтты.
Агъасы Авишалом онъа: – Санъа буны сеннен берабер олгъан агъанъ Амнон яптымы? Шимди, къызкъардашым, индеме. О – сенинъ агъанъдыр. Шу шей ичюн юрегинъни къырма, – деди. Сонъ Тамар агъасы Авишаломнынъ эвинде янъгъыз, кимсенинъ козюне корюнмейип яшады.
Авишалом, падишаны корьмейип, Ерусалимде эки йыл девамында къалгъан сонъ,
Давут: – Яхшы. Мен сеннен мукъавеле япарым, лякин бир шартым бар. Эгер меннен корюшмеге кельгенде, Шаул къызы Микъалны озюнънен берабер кетирмесенъ, меним огюме кирмезсинъ, – деди.
Фыравун Мусагъа: – Бар кет! Мукъайт ол, козюм корьмесин сени, козюм корьген куню исе – олерсинъ! – деди.
Адамлар Онынъ бетини кореджек, ве Онынъ Ады оларнынъ манълайларында языладжакъ.