12 Къадын: – Падиша-эфендиме даа бир сёз сёйлемеге рухсет бер, – деди. Падиша: – Айт, – деди.
– Мен тоз ве куль олсам да, – деп девам этти Ибраим, – Эфендимден сорамагъа джесюрлик таптым.
– Эфендим, гъазапланма! Меним даа бир суалим бар. Эгер анда тек он инсафлы адам тапылса? – деп сорады Ибраим. – Оннынъ хатири ичюн де къырмам, – деп джевап къайтарды РАББИ.
Ехуда Юсуфнынъ янына кельди ве: – Эфендим, афу эт. Сен фыравунгъа тенъсинъ, лякин къулунъа, къулакъларынъа бир сёз айтмагъа разылыкъ бер ве къулунъа гъазапланма.
Къадын: – Падишам, Алланъ олгъан РАББИнинъ Адынен ант эт, къан ичюн къан аладжакъ адамлар чокълашмасын ве огълумны ёкъ этмесинлер, – деди. Падиша: – РАББИнен ант этем! Огълунънынъ башындан бир сач биле тюшмез, – деди.
Къадын: – Не ичюн сен Алланынъ халкъына къаршы бойле шейлер япасынъ? – деди. – Сен, бу сёзлерни айтып, озюнъ-озюнъни къабаатладынъ, чюнки озюнъ къувалагъан адамны кери къайтармайсынъ.
Ёав онынъ янына кельди ве къадын: – Сен Ёавсынъмы? – деп сорады. О: – Э, – деди. Къадын: – Меним, къулунънынъ, сёзлеримни динъле, – деди. О: – Динълейим, – деди.
– Меним санъа бир лафым бар. Бат-Шева: – Айт, – деди.
– Я РАББИ, Сен адалетлисинъ, даваларымнен Санъа келеджегим. Сеннен къарарларынъ акъкъында лаф этмеге истейим: не ичюн яманларнынъ ишлери онъундан келелер? Не ичюн имансызлар боллукъ ичинде яшайлар?
Агриппа Павелге: – Санъа озюнъни акъламакъ ичюн сёз бериле, – деди. О вакъыт Павел къолуны котерип, озюни къорчаламакъ ичюн лафыны башлады:
Аякълары тюбюне йыкъылып: – Къабаат менде, эфендим. Меним сёзлериме къулакъ ас, къулунънынъ лафыны динъле, – деди.