25 Лякин падиша Авишаломгъа: – Ёкъ, огълум, агъырлыгъымыз санъа тюшмесин деп, эпимиз бармайджакъмыз, – деди. Авишалом пек яман ялварды, амма падиша бармагъа истемеди ве огълуна огъурлы ёл тиледи.
Авишалом падишагъа келип: – Мына шимди мен, сенинъ къулунъ, къойларымны къыркъаджагъым. Сен, падишам, ве хызметчилеринъ меннен кетейик, – деди.
Сонъ Авишалом: – Ич олмагъанда, къардашым Амнон бизнен барсын, – деди. Падиша: – Онъа сеннен кетмеге кереги ёкъ, – деди.
Ёав бетинен ерге йыкъылды ве падишагъа хайыр тилеп: – Эй, падиша-эфендим, энди къулунъдан мемнюн олгъанынъны билем, чюнки сен меним сёзлеримни динълеп, онъа коре яптынъ, – деди.
О вакъыт эфенди къулуна: «Ёллар ве ёлчыкълар бою кечип, эписини мында кельсинлер, деп къандыр. Эвим толсун, – дей.
Лякин олар: – Бизнен къал. Кунь битеята, энди акъшам олды, – деп Онъа ялвардылар. Иса эвге кирип, оларнен къалды.
Лидия озюнинъ эвиндекилеринен берабер сувгъа батырылып чыкъкъан сонъ, бизни мусафирликке чагъырды. О: «Эгер сизлер мени Раббиге инангъан деп сайсанъыз, эвиме келип яшанъыз», – деп бизни къандырды.
Бу арада Вифлеемден кельген Боаз оракъчыларгъа: – РАББИ къолай кетирсин! – деди. Олар да онъа: – РАББИ сенден разы олсун, – деп джевап къайтардылар.