14 Лякин Амнон онынъ сёзлерини динълемеге истемеди, ондан кучьлю олып, оны зорлады ве онен ятты.
О ернинъ акимдары Хаморнынъ огълу хивли Шекем оны корьди, оны алып онен ятты ве намусына токъунды.
РАББИ даа бойле дей: Мен санъа озь эвинъден белялар тюшюририм, апайларынъны козьлеринъ огюнде алып, санъа якъын олгъан адамгъа берерим. О, апайларынънен купе-куньдюз юкълайджакъ.
Бундан сонъра Амноннынъ оны кореджек козю олмады, о, ойле нефретленди ки, нефрети онынъ Тамаргъа беслеген севгисинден даа да зияде олды. Онъа: – Тур, кет, – деди.
Падиша сарайнынъ багъчасындан зияфет эвине къайткъанда, Хаманнынъ Эстер отургъан ятакъкъа таянгъаныны корьди ве: – Меним эвимде даа къыраличенинъ намусына да токъунмагъа истей! – деп къычырды. Падишанынъ сёзлери агъзындан чыкъкъанынен, Хаманнынъ бетини къапаттылар.
Озь татанънен, къызкъардашынънен, бабанънынъ къызынен я да ананънынъ къызынен ятма. Олар сенинъ къорантанъда я да башкъа къорантада догъгъан олса да, эп бир оларнен ятма.
«Татасынен я да къызкъардашынен, бабасынынъ къызынен я да анасынынъ къызынен яткъан адамгъа лянет!» Бутюн халкъ: «Амин!» – десин.
Геджеси Гиванынъ сакинлери келип, мен отургъан эвни сардылар, мени ольдюрмеге истедилер. Олар джариемни зорлап, намусына токъундылар. О ольди.