20 О заман Давут ерден турды, ювунды, ягънен сюртюнди, урбаларыны денъиштирди, ве РАББИнинъ Эвине кетип, дувалар окъуды. Эвге къайтып, аш талап этти ве ашады.
Давут, хызметчилерининъ яваштан бир шейлер акъкъында лаф эткенлерини эшитип, бала ольгенини анълады ве хызметчилерден: – Бала ольдими? – деп сорады. Олар: – Ольди, – дедилер.
Хызметчилери онъа: – Бу сенинъ япкъанынъ не демек? Бала даа сагъ олгъанда, сен ашамай-ичмейип агъладынъ. Бала ольген сонъ исе, турып ашадынъ? – дедилер.
Давут падиша, Алланынъ Чадырына кирип, РАББИнинъ огюнде турды ве: – Мен де, къорантам да ким олгъанмыз, РАББИ-ТААЛЯ? Амма Сен мени о къадар юксельттинъ!