14 Лякин озь ишлеринънен РАББИнинъ душманларына Оны масхара этмеге ёл бергенинъ ичюн, догъгъан огълунъ оледжек, – деди.
Сонъ Натан эвине кетти. РАББИ Уриянынъ апайы Давуткъа тапкъан баласыны урды, ве бала пек агъыр хасталанды.
Сонъ мен: – Япкъанынъыз яхшы шей дегиль. Душманларымыз олгъан башкъа халкълар сизни масхара этмесин деп, Алламыздан къоркъып яшамакъ керек дегильсизми? – дедим.
Мен исе – фукъаре ве ёкъсулым, эй, Алла, манъа тездже кель! Сен меним ярдымджым ве къуртарыджымсынъ! Кеч къалма, я РАББИ!
Буны мен эр вакъыт айтып береджегим, Якъупнынъ Алласына чалгъы чаладжагъым.
Энди не япаджагъым? – дей РАББИ. – Халкъым бес-бедава алынды, онъа башлыкъ эткенлер агълай, – дей РАББИ, – Адымны эр кунь, токътамайып яманлайлар.
– Ер юзюндеки эписи халкълардан Мен тек сизни сайладым. Шунынъ ичюн къабаатларынъыз ичюн сизни джезалайджагъым.
Бу дюньянынъ алына беля, чюнки инсанны гунагъа тюшюрген шейлер чокъ! Бойле шейлер олмакъ керек. Амма гунагъа себепчи олгъан адамнынъ алына беля!
Языда язылгъаны киби, башкъа халкълар Алланынъ Адыны сизлерден себеп яманлайлар.
Бизни дюньянен берабер суд этмесин деп, Рабби бизни шимди суд этип, бизге джезамызны бере.
Рабби севген адамны тербиелей, къабул эткен эр огълуны джезалай.
Мен кимни севсем, оны сёгем ве джезалайым. Шунынъ ичюн гъайретли ол ве тёвбе эт.