10 «Урия эвине кетмеди», – деген хаберни Давуткъа еткиздилер. – Мына сен узакъ ёлдан кельдинъ. Не ичюн эвинъе бармадынъ? – деди Уриягъа Давут.
– Васиет Сандыгъы да, Исраиль де, Ехуда да – чадырлар ичинде, Ёав эфендим де, эфендимнинъ къуллары да – тарлада, дженкте. Мен исе, эвиме кирип, ашап-ичип, апайымнен насыл ятар эдим! Ёкъ, сенинъ аятынънен ант этем, мен буны япмам! – деди Урия Давуткъа.
Лякин Урия эвине кетмеди, падишанынъ сарайы къапусы янында эфендининъ хызметкярларынен берабер геджеледи.
РАББИ Давуткъа Натанны йиберди. Натан онъа келип: – Бир шеэрде эки адам бар экен, бириси бай, экинджиси фукъаре.