7 Шаул артына айланып, мени корьди ве чагъырды. Мен: «Мына меним», – дедим.
Йигит: – Мен Гилбоа дагъларына тесадюфен кельдим, бакъсам, Шаул озь мызрагъына таяна, онынъ артындан исе арабаларда аскерлер келип етмекте эдилер.
О: «Сен кимсинъ?» – деп сорады. Мен: «Мен – амалеклилерденим», – деп джевап бердим.
Шаул огълу олгъан Ёнатаннынъ огълу Мефивошет, Давуткъа келип, бет устюне йыкъылып, урьметини бильдирди. Давут: – Мефивошет! – деди. – Э, мына мен, сенинъ къулунъым, – деди Мефивошет.
Сонъ Раббининъ сесини эшиттим. О, манъа: – Мен кимни ёллайым? Биз ичюн ким кетеджек? – деди. – Мына меним, – дедим мен, – мени ёлла.
Къыдырмагъанлар Мени таптылар, истемегенлерге Озюмни ачыкъ косьтердим. Адымны чагъырмагъан халкъкъа: «Мен Мындам! Мындам!» – дедим.
Авимелек аман озь силя ташыгъан хызметчисини чагъырып, онъа эмир этти: – Къылычынъны чыкъар да, мени ольдюр. Меним акъкъымда: «Оны апай ольдюрди», – демесинлер. Хызметчиси къылычыны онъа саплады, ве Авимелек ольди.
Шаул: – Эй, Ахитув огълу, мени динъле, – деди. О исе: – Эфендим, иште мен динълейим, – деп джевапланды.