23 Шаул ве Ёнатанны халкъ севе, озьлери пек яхшы адамлар эдилер, олюм биле оларны айырмады. Олар къарталдан тез, арсландан кучьлю эдилер.
Исраиль къызлары! Сизни мор урбаларгъа кийиндирген, къыйметли шейлер такътыргъан, урбаларынъызны алтын нагъышларнен яраштыргъан Шаул акъкъында агъланъыз.
Церуянынъ учь огълу бар эди: Ёав, Авишай ве Асаэл. Асаэл кийик гъазель киби аягъына чабик эди.
Къавцеэл шеэринден Ехояданынъ огълу Беная джесюр эр ве ишлеринен белли олгъан адам эди. О, моавлы Ариэлнинъ эки огълуны ольдюрди. Даа о, къарлы бир вакъытта чукъургъа тюшип, бир арслан ольдюрди.
Гъадлылардан да Давутнынъ тарафына, сахрадаки пекитильген ерге кельген адамлар бар эди. Олар джесюр къараманлар, яхшы дженкчилер, къалкъан ве мызракънен силялангъан адамлар эди. Бетлери – арслан юзю киби, озьлери исе дагълардаки гъазеллер киби чабик эдилер.
Къамыштан япылгъан енгиль къайыкълар киби, авына атылгъан къартал киби, кечмектелер.
айванларнынъ падишасы олгъан, кимсеге ёл бермеген арслан,
Дудакълары татлы, баштан-аякъ истек догъура! Бойледир севгилим, бойледир достум, эй, Ерусалим къызлары!
Бакъынъыз, душман, булут киби, котериле, дженк арабалары – боран кибидир, атлары къарталлардан чабик! Вай-вай-вай! Ёкъ оладжакъмыз!
Бизни къувалагъанлар кок къарталларындан чабик эди; дагълар бою артымыздан къуваладылар, сахрада бизге къапкъан къойдылар.
РАББИ санъа ернинъ о бир четинден узакъта яшагъан миллетни ёллайджакъ. Сен тилини анъламагъан миллет, къартал киби, учып келеджек.
Мына тойнынъ единджи куню, кунь батмаздан эвель, шеэр сакинлери Шимшонгъа: – Балдан не татлы? Арсландан ким кучьлю? – дедилер. Шимшон оларгъа: – Эгер сизлер меним танамда ер сюрмеген олсанъыз, тапмаджамны чезип оламаз эдинъиз! – деп джевап берди.
Давут Шаулнен лакъырдысыны битиргенде, Ёнатан Давутны пек бегенди, оны озюни севгени киби севди.
Ёнатан онъа: – Ёкъ-ёкъ, сен ольмезсинъ. Бабам манъа айтмайып, кучюк-буюк олсун, ич бир ишини башламай. Айса не ичюн бу ишни менден гизлейджек? Олмайджакъ шей, – деди.