19 Эй, Исраиль! Сенинъ гузеллигинъ байырларынънынъ тёпелеринде ольдюрильди! Не ичюн къараманлар енъильди?
Шаул ве Ёнатанны халкъ севе, озьлери пек яхшы адамлар эдилер, олюм биле оларны айырмады. Олар къарталдан тез, арсландан кучьлю эдилер.
Не ичюн къараманлар агъыр дженкте енъильдилер? Сенинъ тёпелеринъде Ёнатан ольдюрильди.
Къараманлар не ичюн енъильдилер? Дженк силясы гъайып олды!
О куню Исраильнинъ сагъ къалгъан огъулларына РАББИден аджайип ве урьмет этильген бирев келеджек. О адам оларнынъ мемлекетинде юкселип, оларнынъ гъуруры ве шурети оладжакъ.
О, РАББИнинъ огюнде бир фидан киби, къуру топракътан бир филис киби чыкъты. О, не дюльбер, не де улу эди. Бизлер Оны корьдик, ве корюниши бизни меракъландырмай эди.
Рабби гъазабында Сион къызыны къара булутларнен къаплады; Исраильнинъ дюльберлигини коклерден ерге ташлады; ачувлангъан куню аякълары тургъан ерни акъылына биле кетирмеди!
Таджымыз башымыздан тюшти; бизге беля; гуна яптыкъ!
Сонъ Мерамет таягъыны алдым ве экиге сындырдым. Бойле этип, бутюн халкъларгъа берген васиетимни боздым.
Соймакъ ичюн айырылгъан, керчектен де заваллы къойларнынъ чобаны олдым. Озюме эки таякъ алдым, бирини – Мерамет деп, башкъасыны – Бирлик деп адландырдым. Оларнынъ ярдымынен къойларны бакътым.
Экинджи куню фелестинлилер ольгенлерни союндырып, устьлериндеки шейлерни таламагъа кельгенде, Гилбоа дагъында эляк олгъан Шаул ве онынъ учь огълуны таптылар.