10 Алланынъ истегине коре олгъан джан агърысы адамларны тёвбеге кетире, къуртулыш тапмагъа имкян бере. Дюньядаки шейлер акъкъында къасевет исе тек олюмни кетире.
Рахель Якъупкъа бала тапып оламагъаныны корип, татасыны пахыллап башлады ве Якъупкъа: – Манъа бала бер, – деди. – Эгер бермесенъ, мен олерим.
– Мен РАББИге къаршы гуна яптым, – деди Натангъа Давут. Натан исе Давуткъа: – РАББИ гунанъны багъышлады. Сен ольмейджексинъ.
Ёнадав Амнонгъа: – Эй, падиша огълу, кунь-куньден не о къадар башынъны асып юресинъ? Сырынъны манъа ачмазсынъмы? – деди. Амнон онъа: – Къардашым Авишаломнынъ къызкъардашы Тамаргъа севда олдым, – деди.
Ахитофел, насиаты беджерильмегенини корип, эшегини екти, азырланып ёлгъа чыкъты, шеэрине, эвине кельди, къорантасына сонъки эмирлерини берди, сонъ озь-озюни асып ольдюрди. Оны бабасынынъ къабринде дефн эттилер.
Ахав, йизреэлли Навотнынъ: «Бабаларымнынъ асабалыгъыны санъа бермем», – деген сёзлерине къасеветленип ве ачувланып, эвине кирди. Тёшегине ятты, бурнуны шиширди, аш ашамады.
Юрек къуванчы адамнынъ бетини ачар, юрек дерди исе рух сёндюрир.
Заваллынынъ эр куню – гъам-къасевет, бахтлыда исе эр заман той-зияфет.
Юрек къуванчы – гузель шифа, тюшкюн рух исе беденни къурутыр.
Динълемезден джевап бермек – акъылсызлыкъ ве масхаралыкътыр!
Кедер кулькюден яхшыдыр, бет-сымадаки гъам юрек ичюн яхшы.
Агълай-агълай келеджеклер, мерамет этип, оларны алып кетиреджегим, сув бою дос-догъру ёлдан алып келеджегим, сюрюнмезлер. Мен – Исраильнинъ бабасыдырым, Эфраим – биринджи догъгъан баламдыр.
Къуртарылып, сагъ къалгъанлар чапсалар да, вадий гогерджинлери киби дагъларда сакъланаджакълар. Эр бириси акъсыз ишлери ичюн ынъранып агълайджакъ.
Алла оларнынъ ишлерини, яман ёлларындан чевирильгенлерини корип, оларгъа эвельден айткъан фелякетни ёллайджагъына языкъсынды ве беляны ёлламады.
Эм адамлар, эм айванлар къаба токъулгъан басмадан урба кийсинлер ве гъайретнен ярдым сорап, Аллагъа ялварсынлар. Эр кес озь яман ёлундан чевирильсин ве озь акъсызлыгъыны къалдырсын.
Алла Юнускъа: – Бир осюмлик ичюн ачувлангъанынъ яхшымы? – деди. – Тек ачувлангъаным дегиль, ольгеним биле яхшы, – деди Юнус.
О дакъкъада Исанынъ онъа: «Хораз къычырмаздан эвель, сен учь кере Менден вазгечеджексинъ», – деген сёзлери Пётрнынъ эсине тюшти. Тышкъа чыкъып, о окюр-окюр агълады.
Сизге айтам: тёвбе эткен бир гуналы ичюн Алланынъ мелеклери бойле де къуванаджакълар.
Салым топлайыджы исе узакъта турып, козьлерини кокке котермеге биле къоркъып, кокрегине ура-ура: «Алла! Мен гуналым, лякин манъа мераметли ол!» – деген.
Бу сёзлерни эшитип, олар тынчландылар ве: – Алла башкъа миллетлерге де тёвбе этип эбедий аяткъа кирмеге разылыкъ берди, – деп Алланы алгъышладылар.
Бунынънен, гуналарынъыз багъышланмасы ичюн тёвбе этинъиз ве Алланынъ ёлуна къайтынъыз.
Даа къоркъам ки, сизге кельгенимде, Аллам мени сизинъ алдынъызда ашалайджакъ ве мен чокъуларынъызнынъ артындан агълайджагъым, чюнки олар эвель гуналар япкъан олсалар да, эткен ахлякъсызлыкъ, ороспулыкъ ве бозукълыкътан тёвбе этмедилер.
Энди исе мен къуванам, лякин джанынъыз агъыргъанына дегиль, бу джан агърысы сизлерни тёвбеге кетиргенине къуванам. Бу шей Алланынъ истегине коре олды, шунынъ ичюн бизден ич бир зарар корьмединъиз.
сонъ, бильгенинъизге коре, бабасындан яхшылыкъ тилеклерини истеди, амма ред этильди. Козьяш тёкип ялварса да, бабасынынъ фикирини денъиштирип оламады.
Давут буюк бир хавф алтына тюшти, чюнки халкъ оны ташларнен ольдюреджек олды. Эр бир киши огъуллары ве къызлары ичюн джандан къасеветленди.