19 Эбет, адамларнынъ гуналарыны эсапкъа алмайып, Алла дюньяны Озюнен Месихнинъ ярдымынен барыштырды ве бизге барышыкъ хаберини даркъатмагъа буюрды.
Гуналарны багъышлагъан – Меним, тек Меним. Бир даа оларны акъылыма кетирмейджегим.
Къанунсыз япкъанларынъны, думан киби, къувдым, гуналарынъны, булут киби, къуваладым. Мен сени сатын алдым, шунынъ ичюн Манъа къайтынъыз.
Бу эр вакъыт бойле эди. Куньдюз Мескенни булут къаплай эди, гедже исе атешке ошагъан шей корюне эди.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
Шу куню биледжексиз ки, Мен Бабамда, сиз Менде ве Мен сизде олам.
Сен Менде, Мен исе оларда олам. Олар там бирлик олсунлар. Сонъра дюнья Мени Сен ёллагъанынъны ве, Мени насыл севсенъ, оларны да ойле севгенинъни биледжек.
Оларнынъ ред этилюви бутюн дюньяны Алланен барыштырды; Алла оларны къабул этеджек вакъытта адамлар олюмден яшайышкъа къайтмазмы?
О, къаба олмаз, озь файдасыны къыдырмаз, къозгъалмаз, онъа къаршы япкъан яманлыкъны акълында тутмаз.
Амма Алланынъ бутюн толулыгъы Месихте, Онынъ беденинде джанлана.
Шубесиз, акъикъий диннинъ сыры буюктир: Алла инсан беденинде корюнди, Онынъ догърулыгъы Рухта ачылды. О, мелеклерге корюнди, халкъларгъа бильдирильген эди. Дюньяда Онъа инандылар; шурет ичинде О, коклерге котерильди.
Мына бу севгидир: биз Алланы севдик дегиль, лякин бизни О севди ве Озь Огълуны гуналарымыз ичюн одев оларакъ ёллады.