19 Сизлер акъыллы олып, акъылсызларгъа къатланасынъыз!
Мен сизлернен, акъыллы адамларнен киби, лаф этем. Айткъанымны озюнъиз тюшюнинъиз.
Бизлер Месих ичюн акъылсыз, сизлер исе Месихте акъыллысыз! Биз зайыфмыз, сизлер исе кучьлю! Сизлер шуретли, биз исе урьметсиз оламыз!
Шимди путларгъа багъышлангъан ашлар акъкъында лаф этейик. Бизим эпимизде бильгимиз бар, амма бильги адамны къопай эте, севги исе къавийлештире.
Сенинъ ишлеринъ, эмегинъ ве сабырынъны билем, яман адамларгъа къатланмагъанынъны да билем. Эльчи олмагъан, лякин озьлерине эльчи дегенлерни сен сынадынъ ве олар яланджы олгъанларыны ачтынъ.
Сен: “Зенгиним мен, зенгинлештим, ич бир шейге мухтаджым ёкъ”, – дейсинъ, амма сен бахытсыз, заваллы, фукъаре, кёр ве чыплакъ олгъанынъны бильмейсинъ!