6 Бойлеликнен, Саре Ибраимни динълей эди ве онъа «эфендим» дей эди. Эгер сизлер яхшылыкъ япсанъыз ве ич бир шейден къоркъмасанъыз, сизлер Саренинъ къызлары олурсынъыз.
Саре ичинден кулип: – Манъамы, къартайгъанымда, бу къуванчкъа саип олмакъ? Эфендим де энди къарт, – деп тюшюнди.
– Мен кульмедим, – деп ялан айтты къоркъкъан Саре. – Ёкъ, – деди онъа РАББИ, – сен кульдинъ.
«Токътанъыз да, билинъиз: Мен – Аллам. Халкълар арасында Мени юксельтеджеклер, ер юзюнде Мени юксельтеджеклер».
Сен кимден къоркътынъ? Кимден отюнъиз патлады? Не ичюн Менден вазгечтинъ, Мени унуттынъ, юрегинъде сакъламадынъ? Мен чокъ вакъыт индемедим; Менден къоркъмакътан вазгечтинъ бунынъ ичюнми?
Лякин Пётр ве Юхан оларгъа джевап берип: – Озьлеринъиз къарар чыкъарынъыз, Алладан зияде сизлерни динълемеге Алланынъ огюнде догъру оладжакъмы?
Ярыкълашып башлагъанда, къадын саиби олгъан эвге къайтып кельди ве босагъагъа йыкъылып, анда кунеш чыкъкъандже ятты.