17 Эписи адамларны урьмет этинъиз, иманлы агъа-къардашларынъызны севинъиз, Алладан къоркъунъыз, падишагъа сайгъы косьтеринъиз.
– Белледим ки, керчектен де бу ерде Алладан къоркъмайлар ве апайым ичюн мени ольдюрирлер, – деди Ибраим.
– Огълангъа къаршы къолунъны котерме, онъа асыл бир шей япма. Энди Мен билем ки, сен Алладан къоркъасынъ. Бирден-бир огълунъны Манъа бермеге аджымадынъ, – деди Мелек.
Учюнджи куню Юсуф оларгъа: – Меним айткъанларымны япсанъыз, сагъ къалырсынъыз. Мен Алладан къоркъам.
Сонъ Давут бутюн топлашувгъа: – РАББИге, Алланъызгъа шукюр этинъиз, – деди. Ве бутюн джемаат бабаларынынъ Алласы олгъан РАББИге шукюр этти, РАББИнинъ ве падишанынъ огюнде эгилип, ерге къапанды.
Ярамай буны корип гъазапланыр, тишлерини гъыджырдатып озюни ашар, ярамайларнынъ истеги бошуна чыкъар.
РАББИ-Таалянъ санъа берген ер юзюнде яшагъан куньлеринъ узун олсун деп, бабанъны ве ананъны урьмет эт.
Бильгининъ башы – РАББИден къоркъмакътыр, огютни ве икметни бир шей ерине корьмеген адам – ахмакътыр.
Юрегинъ гунакярларны пахылламасын, амма даима РАББИден къоркъсун.
Огълум, РАББИден ве падишадан къоркъ, фикирлерини тез денъиштирген адамларнен берабер олма.
Падишанынъ сёзлерини ве Алланынъ огюнде берген антынъны тут.
Чал адамнынъ огюнде аякъкъа турунъыз, къартларны урьмет этинъиз ве Алланъыздан къоркъунъыз. Мен – РАББИм.
Сонъ экинджи таягъымны, Бирлик таягъыны, экиге сындырдым. Бойле этип, Ехуда иле Исраиль арасындаки къардашлыгъыны боздым.
– Императорнынъ, – деди олар. – Ойле олса, императорнынъ акъкъыны императоргъа, Алланынъ акъкъыны Аллагъа беринъиз, – деди Иса.
Эгер аранъызда бир-биринъизге севги олса, сиз Меним шегиртлерим олгъанынъызны эписи биледжек.
Бири-биринъизни агъа-къардаш киби сыджакъ севгинен севинъиз, башкъаларына озюнъизден зияде сайгъы косьтеринъиз,
Эр бир адамгъа озь акъкъыны беринъиз: налог джыйгъангъа – налог; берги алгъангъа – берги беринъиз. Къоркъугъа ляйыкъ олгъандан къоркъунъыз, урьметке ляйыкъ олгъанны урьмет этинъиз.
Севимли дин къардашларым, Алладан бойле буюк сёзлерни алгъан сонъ, беденимизни ве рухумызны арам эткен эр бир шейден озюмизни темизлейик, Алладан къоркъып, бутюнлей азиз олайыкъ.
Месихтен къоркъып, бири-биринъизге бойсунынъыз.
Тек озюнъизни тюшюнип, бош шурет къазанмакъ ичюн ич бир шей япманъыз, амма алчакъгонъюлли олып, башкъаларны озюнъизден юкъары сайынъыз.
Къулларнынъ эписи озь эфендилерини эр вакъыт урьмет этсинлер. О вакъыт адамлар Алланынъ Адыны ве огретювини яманламаз.
Бири-биринъизни агъа-къардашларынъызны киби севинъиз.
Акъикъаткъа бойсунып, сиз джанларынъызны элялладынъыз ве экиюзьлю олмагъан агъа-къардашлыкъ севгисинен севмеге башладынъыз. Шунынъ ичюн бир-биринъизни гъайретнен темиз юректен севинъиз.
Рабби ичюн эр бир инсаний тертипке бойсунынъыз: падишагъа, чюнки о, устюн акимиеттир,
Яшлар, акъсакъалларны динъленъиз. Эпинъиз бири-биринъизге алчакъгонъюллик косьтеринъиз. Алла къопайларгъа къаршы чыкъа, алчакъгонъюллилерге исе эйилик япа.
Шаул: – Мен гуна яптым, амма сен бугунь халкъымнынъ акъсакъаллары огюнде ве Исраиль огюнде манъа урьмет косьтер, меннен берабер къайт, мен де сенинъ Алланъа, РАББИге ибадет этейим, – деди.