22 Смаил исе Шаулны ве онынъ хызметчисини алып, одагъа кирсетти, чагъырылгъанларнынъ арасында энъ яхшы ерге отуртты. Чагъырылгъанлар отуз кишиге якъын эдилер.
Эм Юсуфкъа, эм оларгъа, эм Юсуфнен берабер ашагъан мысырлыларгъа ашны айры-айры софраларгъа къойдылар. Мысырлылар еудийлернен берабер ашамайлар. Бу, мысырлылар ичюн арамдыр.
Аксине, давет олунгъан сонъ, барып ашагъыдаки ерге ерлеш. О вакъыт сени чагъыргъан адам келип, санъа: «Достум, мында, тёрге чыкъ», – дер. Сонъ башкъа мусафирлернинъ козюнде сенинъ урьметинъ артаджакъ.
Шаул джевапланып: – Мен биньяминлим, Исраильнинъ энъ кучюк къабилесинденим. Союм да бутюн Биньямин къабилеси сойларындан энъ кучюк. Буны манъа не ичюн айтасынъ я? – деди.
Смаил ашчыгъа: – Мен санъа, бир къысымны айырып, озюнъде къалдыр, дедим. Шимди оны манъа кетир, – деди.