20 Бет-Шемеш сакинлери: – РАББИнинъ огюнде, бу Мукъаддес Алланынъ огюнде ким тура билир? Биз Сандыкъны къайда ёллайыкъ? – деп сорадылар.
Лякин РАББИ Уззагъа ачувланды ве онынъ урьметсизлиги ичюн оны шу ерде ольдюрди. Бойлеликнен, о Алланынъ Сандыгъы янында ольди.
Давут шу куню РАББИден пек къоркъты ве: – РАББИнинъ Сандыгъыны насыл этип озюме кетирейим? – деди.
Геджелери йырларымны хатырлап, юрегимнен субетлештим, рухум исе менден сорады:
Мен – РАББИм, сизинъ Алланъыз. Озьлеринъизни азиз этинъиз. Азиз олунъыз, чюнки Мен азизим. Ер юзюнде сюйрекленген махлюкънынъ себебинден джанынъызны арамламанъыз.
Мен – РАББИм. Сизинъ Алланъыз олмакъ ичюн, Мен сизни Мысыр топрагъындан чыкъардым. Шунынъ ичюн азиз олунъыз, чюнки Мен азизим.
Онынъ келеджек кунюне ким даянып олур? О, пейда олгъанда, ким аякъ устюне турып олур? О, эр шейни ириткен ве арындырткъан атеш киби, эр шейни темизлеген сильте киби оладжакъ.
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Герасалыларнынъ виляетинде яшагъанларнынъ эписини буюк къоркъу басты. Шунынъ ичюн олар Исадан шу ерлерден кетмесини истедилер. Сонъ Иса къайыкъкъа минип, къайтып кетти.
Алланынъ буюк гъазап куню кельди! Онъа ким даянып олур?! – деп ялвара башладылар.
Ашдодлылар бойле шей олгъаныны корип: – Исраиль Алласынынъ Сандыгъы бизде къалмасын, чюнки Онынъ гъазабы бизге де, бизим алламыз Дагонгъа да пек къатты тие, – дедилер.