16 Мысырлы Давутны алып баргъан сонъ, иште, амалеклилер бутюн улькеге даркъалып, Фелестин ве Ехуда ерлеринде чокъ мульк тутып алгъанларына къуванып ашай-иче ве байрам эте эдилер.
Авишалом йигитлерине: – Бакъынъыз, Амнон шарап ичип, тавланып башлагъанда, мен сизге: «Амнонны ольдюринъиз», – деп буюрарым. О вакъыт къоркъмайып, оны ольдюринъиз. Бу – меним сизге эмирим. Джесюр ве джесаретли олунъыз, – деп буюрды.
Олар амалеклилернинъ къачып сагъ къалгъанларыны ольдюрдилер, озьлери исе бугуньге къадар анда яшамакъталар.
яман адамларнынъ шенълиги къыскъадыр, алласызларнынъ къуванчы бир аньдир.
Айланыр куню олар саба танъда турдылар ве бутюнлей якъылгъан къурбанларны чалдылар, аманлыкъ къурбанларыны да кетирдилер. Сонъ халкъ ашап-ичмеге отурды, сонъундан да шенъленип ороспуланмагъа башлады.
Лякин орталыкъта шенълик ве къуванч, туварларны, къой-эчкилерни соясыз, эт ашайсыз, шарап ичесиз; «Айдынъыз, ашап-ичейик! Ярын оледжекмиз де!» – дейсиз.
Я РАББИ, Сен халкъны чокълаштырдынъ, оларгъа буюк къуванч багъышладынъ. Берекет джыйгъан заманда киби, алынгъан гъаниметнен пайлашкъан вакъытта киби, халкъ Сенинъ огюнъде къувана.
Адамлар: «Тынчлыкъ-аманлыкъ ве хавфсызлыкъ», – деп юргенде, о вакъыт олюм оларгъа апансыздан, догъаджакъ къадынгъа агъры киби, келеджек, ве олар ондан къачып кетмейджеклер.
– Чадырларынъызгъа буюк байлыкънен къайтасынъыз. Сизде энди чокътан-чокъ айванлар, кумюш, алтын, бакъыр, демир ве чокътан-чокъ урба бар. Душманларынъыздан алгъан гъаниметинъизнен агъа-къардашларынъызнен болюшинъиз, – деди.
Гидон Новах ве Ёгбеханынъ шаркъ тарафындаки кочебелернинъ ёлундан келип, бир шей беклемеген душман ордусына уджюм этти.
Биз керетлилернинъ Негевини, Ехуда топрагъыны ве Къалевнинъ Негевини дарма-дагъын эттик. Цикълагъны исе якътыкъ, – деди.
Давут ондан: – Сен мени шу айдутлар сюрюсине алып барарсынъмы? – деп сорады. О исе: – Алланынъ Адынен мени ольдюрмейджегинъе ве эфендимнинъ къолуна теслим этмейджегинъе ант эт. Сонъ сени шу айдутлар сюрюсине алып барарым, – деди.