9 ве Смаилге: – Бар, къайт да ят. Сени Чагъыргъан чагъырса, «Айт, РАББИ. Сенинъ къулунъ Сени динълей», – де, – деди. Смаил кетип, озь ерине ятты.
Аллалар арасында Санъа ошагъаны ёкъ, ишлеринъе тенъ кельгени де ёкъ, я Рабби!
Сен яраткъан бутюн халкълар келип, Сенинъ алдынъда бель букеджеклер ве Адынъны шуретлейджеклер, я Рабби!
Мусагъа: – Бизлернен сен лаф эт, биз сени динълейик. Алла бизлернен лаф этмесин. О, бизнен лаф этсе, биз оледжекмиз, – дедилер.
Сонъ Раббининъ сесини эшиттим. О, манъа: – Мен кимни ёллайым? Биз ичюн ким кетеджек? – деди. – Мына меним, – дедим мен, – мени ёлла.
ве бойле деди: – Къоркъма, Алла севген адам! Сенде эр шей эсен-аман олсун! Джесаретли ве кучьлю ол! О меннен лаф эткенде, мен къуветлендим ве онъа бойле дедим: – Айт, эфендим! Сен манъа кучь бердинъ.
Энди тур да, шеэрге бар. Анда санъа не япаджагъынъны айтарлар, – деди О.
– Ёкъ, – деди о. – Мен РАББИнинъ ордусынынъ ёлбашчысы олам, онынъ ичюн мында кельдим. Ехошуа бель букип, бетини ергедже тийгизди ве: – Эфендим, къулунъа не айтарсынъ? – деди.
РАББИ кельди ве о сеферлери киби: – Смаил, Смаил! – деп чагъырды. Смаил: – Айт, РАББИ. Сенинъ къулунъ Сени динълей, – деди.
РАББИ Смаилни учюнджи кере чагъырды. Смаил турып, Элийге кельди ве: – Мен мындам! Сен мени чагъырдынъ! – деди. Сонъ Элий, генчни РАББИ чагъыргъаныны анълады