Ахыр-сонъу, дин къардашларым, къуванынъыз, къусурсыз олмагъа гъайрет этинъиз, бири-биринъизни юреклендиринъиз, тюшюнджелеринъизде бир олунъыз, аманлыкъны сакъланъыз. О вакъыт сизлернен севги ве аманлыкъ берген Алла олур.
Эгер пейгъамбер бирде-бир шейни РАББИнинъ Адындан айтып, лафы догъру олмаса, я да ерине кельмесе, демек, РАББИ бу сёзлерни айтмагъан, ве бу пейгъамбер, джесарети етип, буны озюнден айткъан. Ондан асыл къоркъма.
О вакъыт хызметчилеринден бири: – Мына мен вифлеемли Йишайнынъ огълуны корьдим. О яхшы чала. Озю де джесюр ве къараман киши, сёзлери де акъыллы, корюниши де гузель, РАББИ де онен берабер, – деди.
Давут, Шаул оны къайда йибермесин, эр ерде акъылнен иш тутты, ве Шаул оны аскерлерининъ башы этип къойды. Буны бутюн халкъ ве Шаулнынъ хызметчилери пек бегенди.
Лякин хызметчи онъа: – Мына бу шеэрде бир Алланынъ адамы бар, оны эр кес урьмет эте. О, не айтса, эр шей ола экен. Айды, шимди анда барайыкъ. Бельки о бизге догъру ёл корьсетир, – деди.