9 Лякин Давут Авишайгъа: – Оны ольдюрме. Ким, РАББИнинъ Месихине къол котерип, къабаатсыз къалыр? – деди.
Давут онъа: – Сен РАББИнинъ Месихине къол котермеге насыл этип къоркъмадынъ? – деди.
Амалекли ольгенден эвель, Давут онъа: – Сенинъ олюминъ – сенинъ озюнънинъ къабаатынъ. «Мен РАББИнинъ Месихини ольдюрдим», – деп, озюнъни суд эттинъ, – деди.
Давут исе: – Церуя огъуллары, арамызда не олды? Бугунь не ичюн меним душманларым олдынъыз? Бугунь Исраильде кимсе ольдюрильмейджек, чюнки мен кене Исраильнинъ падишасы олдым! –
О, оларгъа истегенлерини берди, амма джанларына ольдюриджи хасталыкъны ёллады.
Макътавгъа ляйыкъ РАББИмни чагъыраджагъым, ве О, мени душманларымдан къуртараджакъ.
Баш чалгъыджы ичюн. Аль-ташхет. Давутнынъ миктамы.
Аллам, я РАББИ, эгер мен бирде-бир яман шейни япкъан олсам, эгер къолларымда акъсызлыкъ олса,
Сонъ Смаил зейтюн ягъына толу савутны алып, оны Шаулнынъ башына тёкти, оны опьти ве: – Мына, РАББИ сени ягънен сюртип, Озюнинъ мирасынынъ укюмдары эте.
Шимди РАББИнинъ огюнде ве Онынъ ягънен сюрткен адамы огюнде шаат олунъыз: эгер мен бирисининъ бугъасыны я эшегини алгъан, бирисини алдаткъан я да бирисини зорлагъан, бахшышлар алып, ишине козь юмгъан олсам, айтынъыз, эписини одерим, – деди.
Авишай Давуткъа: – Алла шимди душманынъны къолунъа теслим этти. Бер, мен оны бир урып, мызракънен ерге мыхлайым, экинджи кере урмакънынъ кереги олмаз, – деди.