21 Шаул: – Мен гунакярым. Давут, огълум, къайт. Мен санъа башкъа ярамайлыкъ япмам. Сен бугунь джанымны сакълап къалдырдынъ. Мен исе делилик яптым ве буюк янълыш ишледим, – деди.
Падиша озь учюнджи эллибашыны ве элли аскерини йиберди. Учюнджи эллибашы келип, Ильяснынъ огюнде тизлерине йыкъылып, мераметини тилеп: – Эй, Алланынъ адамы! Меним джанымны ве бу сенинъ къулларынъ олгъан элли аскернинъ джанларыны аджы!
Мына коктен атеш энди де, менден эвель кельген эки эллибашыны ве оларнынъ эллишер аскерини якъты. Лякин меним джанымны аджы! – деди.
Бахшышларынъ ичюн сени тазирлемейджегим, бутюнлей якъылгъан къурбанларынъ эр вакъыт къаршымда.
Мен эр кунь чекиштим, эр саба джезамны корьдим.
Фыравун, адамларны ёллап, Мусанен Харунны чагъыртты ве оларгъа: – Бу сефер мен гуна къазандым. РАББИ адалетлидир, меннен халкъым исе къабаатлымыз.
Сонъ Белам РАББИнинъ мелегине: – Гуна ишледим мен. Мени токътатмакъ ичюн ёлда тургъанынъны бильмедим. Эгер Сен буны бегенмесенъ, эвиме къайтайым, – деди.
– Мен гуна яптым, къабаатсыз адамны саттым, – деди. Олар исе: – Бундан бизлерге не? О сенинъ ишинъ! – дедилер.
Смаил Шаулгъа: – Ахмакъ шей яптынъ, чюнки Алланъ олгъан РАББИнинъ санъа берильген эмирини беджермединъ. Беджерген олсанъ, РАББИ сенинъ Исраильге япкъан падишалыгъынъны даимий этер эди.
Шаул Смаилге: – Мен гуна яптым. РАББИнинъ эмирини беджермедим, сенинъ сёзюнъни де тутмадым. Лякин мен халкътан къоркътым, оны динъледим.
Шаул: – Мен гуна яптым, амма сен бугунь халкъымнынъ акъсакъаллары огюнде ве Исраиль огюнде манъа урьмет косьтер, меннен берабер къайт, мен де сенинъ Алланъа, РАББИге ибадет этейим, – деди.
Фелестинлилер дженкке чыкъкъанда, Давут дженк башлагъанындан берли бутюн Шаулнынъ хызметчилеринден акъыллы иш тутты ве шунынъ ичюн буюк нам къазанды.
Давут лафыны битиргенде, Шаул: – Давут, огълум, мен сени эшитемми? – деп, окюр-окюр агълады.
Давут онъа джевапланып: – Мына падишанынъ мызрагъы, бир хызметчи огълан кельсин де, оны алсын.
Сенинъ яшайышынъ меним ичюн насыл къыйметли олса, меним яшайышым да РАББИ ичюн бойле къыйметли олсун. О, мени эписи белялардан сакъласын! – деди.
Шаулгъа Давутнынъ Гъаткъа кеткени акъкъында еткиздилер, ве о, оны башкъа къыдырмады.