17 Давут лафыны битиргенде, Шаул: – Давут, огълум, мен сени эшитемми? – деп, окюр-окюр агълады.
Ехуда шейлерини таныды ве: – О, менден акълы, – деди. – Мен оны огълум Шелагъа бермедим. Ехуда онен бир даа ятмады.
Акъылсызлыгъымдан яраларым иринлеп сасымакъта.
Фыравун, адамларны ёллап, Мусанен Харунны чагъыртты ве оларгъа: – Бу сефер мен гуна къазандым. РАББИ адалетлидир, меннен халкъым исе къабаатлымыз.
– Мен гуна яптым, къабаатсыз адамны саттым, – деди. Олар исе: – Бундан бизлерге не? О сенинъ ишинъ! – дедилер.
Мен исе сизге айтам: душманларынъызны севинъиз эм сизни къувалагъанлар огъруна дувалар окъунъыз.
Шаул Давутнынъ сесини таныды ве: – Давут, огълум, бу сенинъ сесинъми? – деп сорады. Давут онъа: – Меним сесим, падишам, эфендим, – деди.
Шаул: – Мен гунакярым. Давут, огълум, къайт. Мен санъа башкъа ярамайлыкъ япмам. Сен бугунь джанымны сакълап къалдырдынъ. Мен исе делилик яптым ве буюк янълыш ишледим, – деди.