10 Сонъ Давут Шаулгъа: – Не ичюн санъа: «Мына Давут санъа къаршы ярамай иш япмагъа чаре къыдыра», – деген адамларны динълейсинъ?
О, оларгъа истегенлерини берди, амма джанларына ольдюриджи хасталыкъны ёллады.
РАББИ бизлер ичюн буюк ишлер япты, биз севинчке толдыкъ!
Акис алда олар, арслан киби, джанымны йыртып парчалайджакълар, ве кимсе мени къуртармайджакъ.
Аллам, я РАББИ, эгер мен бирде-бир яман шейни япкъан олсам, эгер къолларымда акъсызлыкъ олса,
Эгер бирев ниетленмейип, къаза Алланынъ эмиринен олса, къатиль Мен косьтереджек ерге къачып кетмеге мумкюн.
Сенинъ ичинъде ифтираджылар башкъасынынъ къаныны тёкелер. Дагъ тёпелеринде къурбанларны кетирип, ашайлар. Сенинъ ортанъда джиренч ишлер япыла.
Халкънынъ арасында ошекчи олып юрменъиз. Якъын адамнынъ джанына зарар кетирменъиз. Мен – РАББИм.
Ёл четиндеки къой-эчки ахырына кельди. О ерде къоба бар экен. Шаул анда аджетини битирмек ичюн кирди. Давут исе адамларынен берабер къобанынъ ичинде отура эди.
Бундан сонъ Давут къобадан чыкъып: – Падишам, эфендим! – деп, Шаулны чагъырды. Шаул айланды, Давут исе бетини ерге тийгизип, эгилип селямлашты.