30 Шаул Ёнатангъа пек ачувланды ве: – Инат ороспунынъ огълу! Сенинъ ананъны да, озюнъни де масхара этип, Йишай огълунен достлашкъанынъны мен бильмейимми, ёкъса?
Ахмакъны ачувы ольдюрир, акъылсызны пахыллыгъы гъайып этер.
Чокъ сабырлы адам чокъ анълагъандыр, тез ачувлангъан исе ахмакълыгъыны косьтере.
Икметли адамнынъ тили бильги айтар, акъылсызнынъ агъзындан исе тек ахмакълыкъ чыкъар.
Падишанынъ гъазабы арсланнынъ окюрюгине ошай, онынъ разылыгъы исе – отнынъ устюнде чыкъ кибидир.
Тез гъазаплангъан адам джезасыны чексин, оны бир кере къуртарсанъ, кене шуны япмагъа керек олурсынъ.
Кибирли ве магърур адамнынъ ады – мыскъылджы, къызгъын къопайлыгъында арекет эте.
Озюни тутып оламагъан адам – диварсыз, йыкътырылгъан шеэр кибидир.
Таш – бир юктир, къум – енгиль дегиль, ахмакънынъ агъырткъаны исе экисинден агъыр.
Мен исе сизге айтам: ким агъа-къардашына кин тутса биле, махкемеде къабаатлы сайыладжакъ. Ким бирисине «къабакъ баш» десе, Юксек Шура огюнде къабаатлы сайыладжакъ. Ким бирисине «акъылсыз кяфир» десе, джеэннем атешине огърамагъа ляйыкъ оладжакъ.
Эр бир къозгъалув ве ачув, гъазап ве къычырув, ифтира ве эр бир яманлыкъ сизден узакъ олсун.
Бабалар, балаларынъызны ачувландырманъыз, лякин оларны Раббининъ огюти ве огретювинен тербиеленъиз.
О манъа: «Мени йибер. Шеэримизде сойларым къурбан чаладжакъ, агъам мени давет этти. Эгер манъа мераметинъни косьтереджек олсанъ, мени агъаларымнен корюшмеге йибер», – деди. Шунынъ ичюн де бугунь падишанынъ софрасына кельмеди, – деди.
Йишай огълу бу дюньяда тири олгъандже, не сен, не падишалыгъынъ турып оламайджакъ! Деръал адам йибер де, оны манъа кетирт. О, мытлакъа оледжек! – деди.