21 РАББИ Ханнагъа мерамет эйледи, ве о, юклю олып, даа учь огълан ве эки къыз бала тапты. Яш Смаил исе РАББИнинъ огюнде етишип осьти.
РАББИ айткъаны дайын, Сарени унутмады, айткъаныны япты.
Мейва берген юзюм киби апайынъ эвинъдедир, зейтюн пытакълары киби огъулларынъ софранъ этрафындадыр.
Сонъ Алланынъ ве адамларнынъ козьлери огюнде санъа хайыр ве акъыл-ферасет оладжакълар.
– Исраильнинъ Алласыны, Раббимизни шуретленъиз! О, Озь халкъына ярдымгъа кельди ве оны азат этти!
Бала осип, рухунен къуветлене эди. Исраиль халкъы алдына чыкъаджакъ вакъты кельмегендже, сахрада яшай эди.
Бала исе осип, икмет ве кучь топлай эди. Алла баладан разы эди.
Иса осе эди. Яшы арткъанынен, икмети де арта эди. Исагъа Алланынъ ве адамларнынъ хайыры да чокълаша эди.
Вакъты кельгенде, апай огъул догъды ве адыны Шимшон къойды. Огълан осип буюди. Онен даима Алланынъ багъышлавы эди.
Яш Смаил исе кет-кете осип етишти, ве РАББИ де, адамлар да ондан разы эдилер.
Смаил буюгенде, РАББИ онынъ янында эди ве онынъ эр бир айткъан сёзюни беджерди.