20 Элий Элкъананы ве къадыныны багъышлады ве: «РАББИден сорагъан ве РАББИге берильген бала ерине РАББИ санъа шу къадындан даа бала берсин!» – деп айтты. Сонъ олар озь эвине кеттилер.
О, Ибрамны бойле сёзлернен багъышлады: – Кок ве ернинъ Яратыджысы олгъан Юдже Алла Ибрамны багъышласын!
РАББИ акъайнен апайны бир бутюнлик оларакъ яратты ве оларгъа Озь Рухуны берди. Неге? Оларда Алланынъ ёлундан кеткен балалары олсун деп. Онынъ ичюн рухларынъызгъа мукъайт олунъыз, ич биринъиз яшлыгъында эвленген апайына хаинлик этмесин.
Симеон оларгъа яхшылыкъ тиледи ве Исанынъ анасы Мерьемге: – Мына бу ерде яткъан бала ичюн Исраильде чокълары йыкъыладжакъ, чокълары исе тураджакълар. О, Алланынъ алямети олып, Онъа къаршы адамлар баш котереджеклер.
Бу япкъанларынъ ичюн санъа РАББИден къайтсын, ве Исраильнинъ Алласы РАББИден санъа бол мукяфат олсун, чюнки сен Онынъ къанатлары тюбюнде сакъланмакъ ичюн кельгенсинъ! – деди.
Шеэр къапусы янында олгъан бутюн халкъ ве акъсакъаллар: – Эбет, биз шаатмыз, – дедилер. – Сенинъ эвинъе кирген къадынны РАББИ Рахельге ве Леагъа ошатсын. Бу эки къадын Исраиль эвининъ темелини къойдылар. Эфратада зенгин ол ве Вифлеемде нам къазан.
– Эй, Ордуларнынъ РАББИси! Эгер къулунънынъ къайгъысыны корьсенъ, мени акълынъда тутып унутмасанъ ве манъа, Сенинъ къулунъа огълан бала берсенъ, мен оны Санъа берерим, омюрбилля башына устра тиймез, – деп, адакъ берди.