7 Сонъ Ёнатан Давутны чагъырды ве Шаулнынъ сёзлерини онъа айтып берди. Давутны Шаулнынъ огюне кетирди, ве Давут эвеллери киби онынъ янында олды.
Якъуп, Лаван энди онъа чырай сыткъаныны озю де корип башлады.
– Эвель, Шаул бизге падишалыкъ япкъанда, сен Исраиль халкъыны дженклерге алып кете эдинъ, ве РАББИ санъа: «Сен Меним халкъыма, Исраильге, чобан оладжакъсынъ, Меним халкъым олгъан Исраильнинъ ёлбашчысы оладжакъсынъ», – деген эди.
Муса РАББИге: – Эй, я Раббим! Ялварам, лафым чиркин. Эр вакъыт, балалыгъымдан берли, Сен меннен, Озь къулунънен лаф этип башлагъанынъда биле, мен бойле эдим. Дудакъларым абдал, тилим де къолайсыз, – деди.
Къурбан атеши чокътан азырланды, падишаны терен чукъурдаки буюк атеш беклей. Атешинде одуны пек чокъ. РАББИнинъ уфюрмеси, янгъан кукюрт киби, оны туташтыраджакъ.
Давут, Шаулгъа келип, онъа хызмет этти. Шаул оны пек бегенди ве озюнинъ силя ташыйыджысы япты.
Экинджи куню Шаулгъа Алла йиберген бир яман рух япышты, ве о, озь эвинде сачмалап башлады. Давут исе, башкъа вакъытлары олгъаны киби, онынъ янында чалгъы алетини чала эди. Шаулнынъ къолунда сюнгю бар эди.
Шаул Давутны озюнден узакълаштырды, оны бинъбашы этип къойды. Давут дженкте ордугъа ёлбашчылыкъ япа эди.
Шаул Давутны шу куню озюнде къалдырды, бабасынынъ эвине къайтмагъа ёл бермеди.
Шаул Ёнатаннынъ сёзлерини динъледи ве: – Тири Алланен ант этем! Давут ольмез, – деди.
Кене дженк башлады, ве Давут чыкъып, фелестинлилернен урушты. Оларны буюк магълюбиетке огъратты, ве фелестинлилер ондан къачып кеттилер.