1 Бир кунь Шаул, огълу Ёнатангъа ве хызметчилерине Давутны ольдюрмеге эмир этти. Лякин Шаулнынъ огълу Ёнатан Давутны пек севе эди.
Агъалары оны узакътан корьдилер, ве о, оларнынъ янына кельмезден эвель, оны ольдюрмек ичюн, озьара гизлиден сырлашмагъа башладылар.
Иш-Бошетнинъ башыны Давуткъа Хевронгъа кетирип, падишагъа бойле дедилер: – Бу – сенинъ душманынъ олгъан Шаул огълу Иш-Бошетнинъ башы. О сени ольдюрмеге истеди, амма РАББИ бугунь сенинъ, падиша, акъкъынъны Шаулдан ве союндан алды.
Давут Шаулнен лакъырдысыны битиргенде, Ёнатан Давутны пек бегенди, оны озюни севгени киби севди.
Шаул исе: – Давуткъа айтынъыз: «Падиша къызы ичюн ич бир къалым истемей, ялынъыз юз фелестинлини сюннет этип, падишанынъ душманларындан акътыман алмакъ ичюн, оларнынъ кесильген тери парчаларыны кетир», – деди. Шаул, фелестинлилер Давутны ольдюрир, деген умютте эди.
Ёнатан Давутнен берабер бирлешме къурды, чюнки оны озюни севгени киби севди.
Шаул пек къасеветленди, бойле сёзлерни бегенмеди ве: – Давуткъа он бинълер бердилер, манъа исе бинълер. Онъа энди тек падишалыкъ етишмей, – деди.
Шу куньден сонъ Шаул Давутны куньлеп башлады.
Шунынъ ичюн о, Давуткъа: – Меним бабам Шаул сенинъ олюминъни къыдыра. Ярын сакът ол, гизли бир ерге сакълан да, отур, – деп хабер этти.
Давут Рамадаки Найоттан къачты ве Ёнатангъа келип: – Мен не яптым? Меним къабаатым неде? Къайсы гунам ичюн бабанъ меним джанымны къыдыра? – деп сорады.
– О бириси куню кетип, бундан эвель сакълангъан еринъе ашыкъып бар да, Эзел деген ташнынъ янында отур.