3 Ёнатан Давутнен берабер бирлешме къурды, чюнки оны озюни севгени киби севди.
Лякин Шаулнынъ огълу Ёнатангъа РАББИ Адынен ант эткени ичюн, Давут падиша Шаулнынъ торуны, Ёнатаннынъ огълу Мефивошетни аджып, оны бермеди.
Ёкъсул ялварып сорай, бай исе къаба джевап къайтара.
Бир кунь Шаул, огълу Ёнатангъа ве хызметчилерине Давутны ольдюрмеге эмир этти. Лякин Шаулнынъ огълу Ёнатан Давутны пек севе эди.
Огълан бала кетти. Давут исе дженюп тарафындан котерильди, учь кере бетини ерге тийгизип, эгилип селямлашты. Сонъ экиси къучакълашып-опюшип агъладылар, факъат Давут бетер агълады.
Сонъ Ёнатан Давуткъа: – Аман-эсен бар, – деди. – Биз экимиз РАББИнинъ Адынен ант эттик: «РАББИ экимизнинъ арамызда, эвлятларымызнынъ арасында да омюрбилля шаат олсун».
Не ичюн эпинъиз манъа къаршы анълашып, огълум Йишай огълунен анълашма япкъаныны менден гизлединъиз? Сиз манъа языкъсынмайсыз. Огълум къулумны ёлдан урып, манъа къаршы къапкъан къойгъаныны не ичюн манъа айтмадынъыз? – деди.
Олар РАББИнинъ огюнде анълашма яптылар. Сонъра Давут Хореште къалды, Ёнатан исе эвине кетти.