15 Давут исе де Шаулда эди, де Вифлеемге къайтып, бабасынынъ къойларыны бакъа эди.
Сонъра о: – Эписи огъулларынъ мындамы? – деп Йишайдан сорады. – Даа кичиги бар. О, къой-эчкилерни бакъа, – деди Йишай. – Бир адамны ёлла да, оны кетирт. О, мында кельмегендже, уйле ашына отурмамыз, – деди Йишайгъа Смаил.
Анавы фелестинли Гольят саба ве акъшам озюни косьтерип чыкъты ве бойле этип, озюни къыркъ кунь девамында косьтерди.
– Мен, сенинъ къулунъ, бабамнынъ къой-эчкилерини бакъып юргенимде, ойле ола эди ки, арслан яхут аюв келип, сюрюден айван алып кетсе,
Шаул Давутны шу куню озюнде къалдырды, бабасынынъ эвине къайтмагъа ёл бермеди.