24 Шаул Смаилге: – Мен гуна яптым. РАББИнинъ эмирини беджермедим, сенинъ сёзюнъни де тутмадым. Лякин мен халкътан къоркътым, оны динъледим.
– О махсулларны манъа Сен берген апайынъ берди, ве мен ашадым, – деди адам.
Адамгъа исе РАББИ: – Апайынъны динълединъ; Мен, ондан махсул ашама деп, ясакъ эткен теректен ашадынъ! Шимди сенинъ ичюн ер юзю лянет олсун! Омюр-билля чекишип, махсулларыны дертнен ашайджакъсынъ.
– Мен РАББИге къаршы гуна яптым, – деди Натангъа Давут. Натан исе Давуткъа: – РАББИ гунанъны багъышлады. Сен ольмейджексинъ.
Ойле олса, буюк джемааттан къоркъып, сойларымнынъ нефретинден отюм патлап, сусар эдим ве къапудан чыкъмаз эдим.
Сенинъ тилинъ олюм кетирмеге ниетлене, о, – кескин устра киби, сенинъ ичинъ къара.
Фыравун ашыкъып, Мусанен Харунны озюне чагъыртты ве оларгъа: – РАББИнинъ, сизинъ Алланъызнынъ огюнде ве сизинъ огюнъизде гуна къазандым.
Чокълукънынъ пешинден яманлыкъкъа къошулманъыз, судда шаатлыкъ эткенде, чокълукъкъа къошулып, акъикъатны бозманъыз.
Фыравун, адамларны ёллап, Мусанен Харунны чагъыртты ве оларгъа: – Бу сефер мен гуна къазандым. РАББИ адалетлидир, меннен халкъым исе къабаатлымыз.
Адамлардан къоркъмакъ – озюнъе къапкъан къоймакъ, лякин РАББИге ишангъан сарсылмаз.
Цидкия падиша исе: – Мына, о сизинъ къолунъыздадыр, – деди. – Падиша сизге къаршы бир шей япып оламаз.
Сонъ Белам РАББИнинъ мелегине: – Гуна ишледим мен. Мени токътатмакъ ичюн ёлда тургъанынъны бильмедим. Эгер Сен буны бегенмесенъ, эвиме къайтайым, – деди.
– Мен гуна яптым, къабаатсыз адамны саттым, – деди. Олар исе: – Бундан бизлерге не? О сенинъ ишинъ! – дедилер.
Шимди мен макътавны адамлардан къыдыраммы, я Алладанмы? Мен адамларнынъ разылыгъыны къазанмагъа тырышаммы? Эгер мен але даа адамларнынъ разылыгъыны къазанмагъа тырышсам, Месихнинъ къулу олмаз эдим!
Амма къоркъакъ, имансыз, игренч, адамларны ольдюрген, ороспу, джады, путперест ве бутюн яланджыларнынъ къысмети – атеш ве кукюрт янгъан гольдедир. Бу, экинджи олюмдир.
Шаул: – Оларны амалеклилерден кетирдик. Халкъ къой-эчки ве туварларнынъ энъ яхшысыны РАББИге, сенинъ Алланъа къурбан чалмакъ ичюн сакълады. Къалгъаныны исе бутюнлей ёкъ эттик, – деди.
Шаул: – Мен гуна яптым, амма сен бугунь халкъымнынъ акъсакъаллары огюнде ве Исраиль огюнде манъа урьмет косьтер, меннен берабер къайт, мен де сенинъ Алланъа, РАББИге ибадет этейим, – деди.
Амма Шаул ве халкъы Агъагъны ве къой-эчкилернинъ, туварларнынъ, семиз бузав-таналарнынъ ве къозуларнынъ энъ яхшысыны ве шейлернинъ яхшысыны бутюнлей ёкъ этмеге истемедилер. Тек ярамай ве керекмеген эписи шейлерни бутюнлей ёкъ эттилер.
Айса не ичюн Мен Эвим ичюн буюргъан шейлерни: Манъа кетирильген къурбанларны ве Манъа берильген ашлыкъ бахшышларыны аякъ асты этесинъиз? Не ичюн сен огъулларынъны Менден артыкъ коресинъ, Меним халкъым Исраильнинъ кетирген шейлернинъ энъ яхшысыны ашап семиресинъиз?
Шаул: – Мен гунакярым. Давут, огълум, къайт. Мен санъа башкъа ярамайлыкъ япмам. Сен бугунь джанымны сакълап къалдырдынъ. Мен исе делилик яптым ве буюк янълыш ишледим, – деди.