Рухларнен лаф эткен я да джинлерни чагъыргъан апай я да акъай мытлакъа ольдюрильсин. Оларны ташнен урып ольдюринъиз. Олар озьлери озь олюминде къабаатлылар.
Ялынъыз РАББИге къаршы чыкъманъыз ве шу топракънынъ халкъындан къоркъманъыз. Олар биз ичюн аш оладжакъ. Оларны къорчалайджакъ кимсе ёкъ. Бизнен исе РАББИ. Олардан къоркъманъыз! – дедилер.
Бир кунь РАББИ Смаилге деди: – Шаулгъа даа не къадар янаджакъсынъ? Мен оны Исраиль падишалыгъы тахтындан алып ташладым. Бойнузынъны ягънен толдур да, бар. Мен сени вифлеемли Йишайгъа ёллайым. Онынъ огъуллары арасында Мен падишалыкъкъа ляйыкъ адамны таптым.
РАББИ, Исраильнинъ Алласы бойле дей: Мен о вакъыт дедим ки, сенинъ ве бабанънынъ эви эбедиен Меним руханийлерим оладжакълар. Лякин энди бойле олмайджакъ. Манъа урьмет эткен адамларгъа Мен де урьмет этеджегим, Мени бир шей ерине корьмегенлерни исе Мен де бир шей ерине корьмейджегим.
Шу заманда Смаил энди кечинген эди. Бутюн исраиллилер агълап, оны озюнинъ шеэринде, Рамада джыйгъан эдилер. Шаул эписи джады ве тылсымджыларны мемлекеттен къувгъан эди.