44 Шаул: – Ёнатан, эгер сен бугунь ольмесенъ, Алла бойнумны урсун, – деди.
Учь ай къадар кечкен сонъ, Ехудагъа: – Келининъ Тамар ороспулыкъ эткен. О, ороспулыкътан энди юклю, – дедилер. – Оны тышкъа чыкъарынъыз да, – деди Ехуда, – якъынъыз!
Шеэрдеки халкъны чыкъарып, оларны пычкъыларнен, кескин демир алетлернен ве демир балталарнен чалыштырды ве собаларда тола якътырды. Эписи аммонлыларнынъ шеэрлеринен бойле япты. Бундан сонъра Давут ве бутюн халкъ Ерусалимге къайттылар.
Давут шу байгъа пек ачувланды ве Натангъа: – РАББИ тёпеде бар! Буны япкъан адам ольмеге ляйыкъ!
Амасагъа да айтынъыз: «Сен меним къандаш тувгъаным дегильсинъми? Эгер сени Ёавнынъ ерине омюрбилля орду башы этип къоймасам, Алла бойнумны урсун!»
Шимди ант этем, ве антымны бозсам, Алла бойнумны урсун! РАББИ Давуткъа насыл емин эткен олса, онъа ойле де япарым:
Бал тапсанъ, къарарынен аша, арткъач ашасанъ, къусарсынъ.
Къызыны корьгенде, Йифтах устюндеки урбаларыны йыртып, бар сесинен къычырды: – Вай, къызым! Не яптынъ сен! Башыма белялар кетирдинъ! Мен РАББИге сёз бердим, сёзюмден вазгечип оламам!
Сен къайда ольсенъ, мен де анда оледжегим ве анда дефн этиледжегим. Ант этем: тек олюм мени сенден айыраджакъ! Бойле олмаса, РАББИ бойнумны урсун! – деди.
Исраильни къуртаргъан Алланен ант этем! Гуна огълум Ёнатаннынъ устюнде олса биле, о да мытлакъа олер, – деди. Лякин халкънынъ арасындан онъа кимсе джевап бермеди.
Эгер танъ аткъандже мен Навалнынъ союндан бирде-бир эркек адамыны сагъ къалдырсам, Алла бойнумны урсун, – деди.
Элий: – Санъа О не айтты? Менден гизлеме. О санъа айткъанларындан бир шейни менден гизлесенъ, Алла бойнунъны урсун, – деди.