41 Шаул: – Я РАББИ! Исраильнинъ Алласы! Догъру джевап бер, – деди. Къабаат Шаулнен Ёнатангъа косьтерильди, халкъ исе гунасыз олып чыкъты.
Адам джереп ташыны ата, амма онынъ косьтергени РАББИден келе.
Давада биринджи айткъан акълы корюнир, лякин башкъасы келип оны сынар.
Сонъра денъизджилер бири-бирлерине: – Айды, башымызгъа бу къаза-беля ким ичюн кельгенини билейик деп, келинъ, джереп чекейик, – дедилер. Джереп чектилер, ве о, Юнускъа чыкъты.
Сонъ дува окъуп: – Эй, эписи адамларнынъ юреклерини бильген Рабби! Иуда, озь ерине бармакъ ичюн, бу хызметни ве эльчилигини ташлады. Шунынъ ичюн бу къысметни алсын деп, эки адамдан къайсыны сайлагъанынъны косьтер! – дедилер.
Сонъ олар джереп чектилер. Къысмет Маттиянынъ тарафында олды, ве о, он бир эльчиге къошулды.
Сонъ Шаул бутюн исраиллилерге: – Сизлер бир тарафта тизилинъиз, мен ве огълум Ёнатан исе дигер тарафта турайыкъ, – деди. Халкъ онъа: – Санъа не догъру олып корюнсе, шуны яп, – деди.
Шаул: – Меним я да огълум Ёнатаннынъ къабаатыны косьтер, – деди. Къабаат Ёнатангъа костерильди.