27 Ёнатан исе бабасынынъ сёзлерини эшитмеген эди. Элиндеки таягъыны узатып, балгъа тыкъты, агъзына узатты ве къапты, шу ань такъаты кельди.
Огълум, бал аша, чюнки о, леззетлидир, солакъ балы тамагъынъ ичюн татлыдыр.
Яман адамнынъ огюнде къалтырагъан инсафлы адам – суву булангъан чокъракъ, кирленген чешме кибидир.
Халкътан бириси онъа: – Бабанъ: «Ким бугунь аш ашаса, лянет олсун», – деди, шунынъ ичюн халкъ пек ёрулды, – деди.
Ёнатан: – Бабам эр кеске беля кетирди. Бакъынъыз, шу балдан бир парча ашагъан сонъ, такъатым кельди.
Шаул Ёнатангъа: – Айт, не яптынъ? – деди. Ёнатан эр шейни айтып берди: – Мына, элимдеки таякънен бираз бал ашадым. Энди ольмек кереким, – деди.
Даа онъа басылгъан инджир парчасыны ве эки багъ къуругъан юзюм бердилер, ве о, ашап такъатланды. О, учь кунь ве учь гедже ашамагъан-ичмеген экен.