23 Мен РАББИнинъ огюнде гуна ишлемем ве сизинъ акъкъынъызда дуваларымны токътатмам, сизге догъру ве адалетли ёл огретирим.
о вакъыт оларны коклерден эшит, къулларынъ олгъан Исраиль халкъынынъ гуналарыны багъышла. Оларгъа догъру ёлны косьтер ве халкъынъа мирас оларакъ берген топрагъынъа ягъмур ягъдыр!
о вакъыт Сен оларны коклерден эшит, къулларынъ олгъан Исраиль халкъынынъ гуналарыны багъышла. Оларгъа догъру ёлны косьтер ве халкъынъа мирас оларакъ берген топрагъынъа ягъмур ягъдыр!
Къара ниетли шаатлар манъа къаршы чыкъты, бильмеген шейлерим акъкъында мени соргъугъа чекти.
Яхшылыгъыма къаршы яманлыкъ япып, джанымны оксюз къалдыралар.
Айланыр куню Муса халкъкъа: – Сиз буюктен-буюк гуна къазандынъыз. Шимди мен РАББИге котерилейим, бельки Онынъ огюнде сизинъ гуналарынъыз ичюн багъышлав сорап олурым, – деди.
Мен санъа икмет ёлуны косьтеририм, догъру ёлларнен алып кетерим.
Джемаат Башы гузель сёзлерни тапмагъа тырышты ве акъикъат сёзлерини о догъру язып алды.
О заман сизлер онъгъа я да солгъа урулгъанынъызда, артынъыздан, къулакъларынъызгъа: «Мына ёлдыр, бу ёлдан кетинъиз», – дегенлерини эшитеджексинъиз.
РАББИ манъа деди ки: – Мусанен Смаил огюмде турып, ялварсалар биле, бу халкъкъа юрегим ятмаз. Оларны огюмден къувала, кетсинлер.
Олар пейгъамберлер олсалар, РАББИнинъ Адындан лаф этселер, Ордулар РАББИсине ялварсынлар да, РАББИнинъ Эвиндеки, Ехуда падишасынынъ эвиндеки ве Ерусалимдеки савутлар Вавилонгъа алып кетирильмесинлер.
Йирмея пейгъамбер исе: – Яхшы, – деди, – айткъанынъыз дайын, РАББИге, сизинъ Алланъызгъа, дува этерим. Сонъ РАББИ манъа не десе, бир сёз гизлемейип, сизлерге айтарым.
РАББИ бойле дей: – Туткъан ёлларынъызда токътанъыз, бакъынъыз, эвельки ёллар акъкъында сораштырынъыз, догъру ёл къайда олгъаныны тапынъыз да, о ёлнен кетинъиз. О заман джанларынъыз ичюн раатлыкъ ерини тападжакъсынъыз. Амма олар: «О ёлнен кетмейджекмиз», – дедилер.
Пётр зинданда яткъан вакъытта иманлылар топлашувы токътамайып, онынъ ичюн Аллагъа дува окъуй эди.
Сизлерни файдалы олгъан ич бир шейден четте къалдырмайым деп, халкъ огюнде ве эв-эвден юрип огрете ве сизлерге Алланынъ Сёзюни илян эте эдим.
Огълунынъ Къуванчлы Хаберини даркъатып, Мен бутюнлей Аллагъа берилип, хызмет этем. Алла шааттыр, мен сизлерни акъылымда эр вакъыт тутам,
Амма мен Къуванчлы Хаберни даркъаткъанымнен макътанмагъа акъкъым ёкъ, чюнки буны япмагъа – меним борджумдыр. Эгер Къуванчлы Хаберни даркъатмасам, меним алым беля!
Бу Месихни биз илян этемиз, эр бир адамгъа акъыл огретемиз ве бутюн икметимизнен эр бир адамны тербиелеймиз. Бунынъ макъсады – эр бир адамны Месихте мукеммель этмектир.
Шунынъ ичюн биз буны эшиткен кунюмизден берли сизлер ичюн токътамайып дува окъуймыз ве, сиз эр бир икметке ве рухий анълавгъа толып, Алланынъ истегини бутюнлей анълагъанынъыз ичюн, ялварамыз.
Бетлеринъизни корьмек ве иманынъыздаки етишмемизликлерни толдурмакъ ичюн, гедже-куньдюз гъайретнен Аллагъа ялварамыз.
Гедже-куньдюз дувалар окъугъанымда, мен сени эр вакъыт акълымда тутам ве Аллагъа шукюр этем, баба-деделерим киби, Онъа саф виджданнен хызмет этем.
Смаилге ялвардылар: – Биз, къулларынъ, ольмейик деп, РАББИнинъ, сенинъ Алланъ огюнде дува эт, чюнки биз бутюн япкъан гуналарымызгъа, падиша сорап, даа бир гуна къоштыкъ, – дедилер.
Смаил оларнынъ «Бизге падиша бер, о бизге ёлбашчылыкъ этсин», деген сёзлерини пек бегенмеди ве РАББИге дувалар окъуп башлады.