7 Эр йыл, РАББИнинъ ибадет эвине баргъан сайын, Пенинна оны ойле ынджыта эди ки, Ханна агълай ве бир шей ашамай эди.
Аятынъны мезардан къуртара, башынъа буюк севги ве шефкъат таджыны кийдире.
Сен истеген эйиликлернен сени тойдура, яшлыгъынънынъ кучюни къартал кучю киби янъарта.
Шекем, Шило ве Самарие шеэрлеринден сексен адам кельди. Сакъаллары тыраш этильген, урбалары йыртылгъан, тенлерини яралангъан эдилер. Олар РАББИнинъ Эви ичюн ашлыкъ бахшышларыны ве темиз къокъулы майны кетирген эдилер.
Ханнанынъ юрегинде наразылыкъ догъурмакъ макъсады иле, РАББИ Ханнагъа бала бермегени ичюн, ракъибеси Пенинна оны пек ынджыта эди.
Ханнанынъ акъайы Элкъана онъа: – Ханна! Не ичюн агълайсынъ? Не ичюн ашамайсынъ? Юрегинъ неден къасеветлене? Мен санъа он дане огъулдан яхшы дегилимми? – дей эди.
Ханна дува окъуп, бойле деди: – Сен, РАББИ, манъа къуванч бересинъ, къуветим Сенден келе! Душманларымнынъ устюнден кулем – Сен мени олардан къуртардынъ!
Кичик усть урбаларыны онъа анасы тикип, йылда бир кере, акъайынен йыллыкъ къурбан чалмагъа кельгенде, кетире эди.