17 Элий джевап берип: – Аманлыкънен бар. Исраильнинъ Алласы сен сорагъан шейни япсын, – деди.
Апайы бала тапып оламагъаны ичюн, Исхакъ РАББИге дува этти. РАББИ Исхакънынъ дувасыны эшитти, ве апайы Рефикъа юклю олды.
Падиша: – Аман-эсен бар, – деди, ве Авишалом Хевронгъа кетти.
Эль-Яса онъа: – Аман-эсен бар, – деди. Нааман онынъ янындан кетип, бираз ёл кечкен сонъ,
Явец Исраильнинъ Алласыны чагъырып: «РАББИм! Манъа Озь эйилигинъни косьтергейдинъ, топрагъымнынъ сынъырларыны кенишлеткейдинъ, меним янымда олгъайдынъ, мени къорчалагъайдынъ, мен дерт чекмегейдим!» – деди. Сонъ РАББИ Явецке тилегини берди.
Иса исе онъа: – Къызым, сени иманынъ тедавийледи. Тынчлыкънен бар ве хасталыгъынъдан азат ол, – деди.
Иса исе къадынгъа: – Сени иманынъ къуртарды. Тынч олып бар, – деди.
Иса онъа: – Къызым, сени иманынъ тедавийледи. Тынчлыкънен бар, – деди.
Руханий: – Аманлыкънен кете беринъиз. Ёлунъыз РАББИнинъ козю огюнде! – деди.
Къулунъны ярамай къадын деп беллеме, чюнки мында озюмнинъ буюк къайгъым ве дердим акъкъында айтам, – деди.
Акъайы Элкъана онъа: – Не истесенъ, оны яп. Баланы коксюнъден кесмегендже мында къал. Тек РАББИ берген сёзюни тутсун. Апайы къалды, огълуны балабан олгъандже эмиздирди. Сонъ оны коксюнден айырды.
Сонъ Ёнатан Давуткъа: – Аман-эсен бар, – деди. – Биз экимиз РАББИнинъ Адынен ант эттик: «РАББИ экимизнинъ арамызда, эвлятларымызнынъ арасында да омюрбилля шаат олсун».
Давут Авигаилнинъ кетирген шейлерини алды ве: – Эвинъе аман-эсен къайт. Мына мен лафынъа къулакъ астым ве сенинъ риджанъны беджердим, – деди.
Шимди къайт, аман-эсен бар, Фелестин башлыкъларыны ачувландырма, – деди.