14 ве онъа: – Сен не вакъыткъадже сархош юреджексинъ? Шарабынъдан айын, – деди.
япкъан гуналарынъны озюнъден узакълаштырсанъ, акъсызлыкъкъа чадырларынъда булунмагъа ёл бермесенъ,
Къудретлиге айлансанъ, янъыдан котерилирсинъ, тек яманлыкъны чадырынъдан узакълаштыр.
– Даа чокъ ойле айтаджакъсынъмы? Сёзлеринъ бошуна уфюрген ель киби.
Мукъаддес булунгъан еринъде Сени корьгеним киби, къудретинъ ве шуретинъни корьмеге истейим.
Агъзынъдан ялан сёзлер чыкъмасын, айнеджиликни узакъ ташла.
Эй, дембель! Сен не вакъыткъадже ятаджакъсынъ? Юкъунъдан не заман уянаджакъсынъ?
Башкъалары исе масхара этип: – Олар татлы шарап ичип тойгъанлар, – дедилер.
Эписи Мукъаддес Рухкъа толдылар ве Рух оларгъа муим шейлер айтмагъа берген къабилиетинен эджнебий тиллерде лакъырды этип башладылар.
Шунынъ ичюн, яланны четке ташлап, эр биринъиз озь якъындакилеринъизге догърусыны айтынъыз, чюнки биз бири-биримизге бир беденнинъ азалары оламыз.
Эр бир къозгъалув ве ачув, гъазап ве къычырув, ифтира ве эр бир яманлыкъ сизден узакъ олсун.