13 Ханна ичинден дува окъуй, дудакълары къыбырдай, сеси исе чыкъмай эди. Шунынъ ичюн Элий оны сархош белледи
Падиша менден: – Сен не истейсинъ? – деп сорады. Мен коклернинъ Алласына дува эттим ве
Я РАББИ, мени акъла, чюнки мен къабаатсыз олып яшадым. Сарсылмайып, РАББИге ишандым.
Ордуларнынъ РАББИси оларны къорчалайджакъ. Олар душманларыны ёкъ этеджек, сапан ташларыны таптайджакъ. Шарап киби, душманларнынъ къаныны ичеджеклер ве шамата чыкъараджакълар. Къурбан чанакълары киби, къурбан ерининъ кошелери киби, толу оладжакълар.
Башкъалары исе масхара этип: – Олар татлы шарап ичип тойгъанлар, – дедилер.
Биз кучьсюз олгъанымызда, бизге Рух ярдым эте. Биз насыл ве не акъкъында дува окъумакъ кереклигини бильмеймиз, амма Рухнынъ Озю инъильдеп, айтылмагъан сёзлернен биз ичюн Алланы чагъыра.
Севги эр шейни багъышлар, эр шейге инаныр, эр вакъыт умют этер, эр шейге даяныр.
Ханна РАББИнинъ огюнде чокъ вакъыт дува эткенде, Элий онынъ дудакъларына бакъа эди.